Denk niet aan het verleden: zie, ik ga iets nieuws beginnen
Bron: Jesaja 43,16-21, Filippenzen 3,8-14, Johannes 8,1-11.
Er is iets met het verleden.
Veel ernstige chronische ziekten die mensen hebben, zijn het gevolg van het verleden.
Dit kan gaan van kleine gebeurtenissen uit het verleden tot ernstige traumatische ervaringen
die een voortdurende behandeling nodig maken.
Soms zijn deze kwalen niet meer behandelbaar,
maar worden door artsen alleen nog maar onder controle worden gehouden.
Wanneer we spreken over posttraumatische stoornissen, depressies,
hallucinaties, chronische stress, angst en buitensporig piekeren,
hebben we vaak te maken met het verleden.
Veel oorlogs-veteranen en oorlogs-slachtoffers blijven de rest van hun leven psychisch belast.
Maar niet allen bij oorlogen,
ook gewoon huiselijk geweld kan mensen voor de rest van hun leven traumatiseren.
Soms kunnen de slachtoffers niet eens de hand leggen op de precieze oorzaak van hun leed.
Maar het zijn niet alleen de lelijke ervaringen uit het verleden
die ons heden en onze toekomst pijnlijk kunnen maken,
het kan evengoed het prachtige verleden zijn
waar we nog steeds met diepe nostalgie aan terugdenken.
Dit is een reden waarom veel goede echtparen het moeilijk vinden
om een prachtig leven te leiden wanneer een van de partners overlijdt.
Er zijn mensen die de goede oude tijd die zij verloren hebben,
zozeer blijven betreuren dat wat in het heden en de toekomst ligt voor hen onaangenaam wordt.
De profeet verkondigt Gods woord in de eerste lezing van vandaag:
” Denk niet meer aan het verleden,
ik maak een weg in de wildernis, paden in de woestijn;
ik zet water in de woestijn, de wilde beesten zullen mij eren”.
Dit door Jesaja geschilderde beeld beschrijft ook de ervaring
van de ter dood veroordeelde vrouw uit het evangelie.
Haar vorig leven leidde haar naar een zeker doodvonnis.
Getraumatiseerd door angst en schaamte stond zij haar lot af te wachten.
Haar geest moet op hol geslagen zijn van verwarring, schuld, spijt en wanhoop.
Ze wist dat niemand iets kon doen om haar te redden van wat haar te wachten stond.
Toch was Jezus in staat haar een nieuw leven te geven.
Jezus, de Zoon van God bevrijdde de vrouw,
terwijl de mensen die met stenen kwamen om de vrouw te doden
de Goddelijke Wet van Mozes verdedigden.
Paulus was een man die wist wat het betekent om verloren te zijn
in de wildernis van zonde, onwetendheid en duisternis.
Hij is in de tweede lezing vol van waardering.
Voor hem zijn alle andere dingen vuilnis
vergeleken met het nieuwe leven dat hij in Christus had.
En hij geeft ons de beste manier om een nieuw leven te leiden:
het verleden vergeten en vooruitzien naar wat komen gaat.
Meestal vinden we het moeilijk om het verleden te vergeten,
onze gedachten gaan steeds terug naar de Egyptische lekkernijen,
in plaats van ons te richten op het beloofde land en door de woestijn te trekken:
we blijven verlangen en gaan we zelfs terug naar Egypte.
Paulus had veel bagage uit het verleden:
hij doodde en vervolgde de Kerk waartoe hij nu behoorde,
maar toch liet hij niet toe dat de oude schuld of spijt hem ervan weerhield
om een mooie toekomst na te streven.
Hij liet zijn mislukkingen uit het verleden niet zijn toekomst bepalen.
Wat God in de eerste lezing belooft is een radicale verandering:
het is niet nodig om de dingen uit het verleden te herinneren.
God wil ons helemaal losmaken van het lelijke verleden,
Hij wil de herinnering uitwissen,
zodat we met een schone lei opnieuw kunnen beginnen
en een gevoel van vrijheid krijgen.
Hij wil trauma’s helen en vervangen door een onuitsprekelijke vreugde.
Het water dat in de woestijn stroomt
maakt de woestijn totaal tot een nieuwe vruchtbare plaats.
De boodschap van deze zondag bereidt ons voor
op de opstanding van Jezus met Pasen,
waardoor wij toegang hebben tot een nieuw leven.
Het hele proces van lijden, dood en opstanding van Jezus
laat zien dat hoe duister het verleden ook is,
het licht van de toekomstige heerlijkheid de duisternis doorbreekt.
Dit geeft ons reden om elke stem van wanhoop en duisternis te bestrijden en te trotseren.
Wij zijn daarom geroepen om onze hoop te vernieuwen,
om boven elk juk van angst, zorgen, bezorgdheid en verwarring uit te stijgen.
Wij zijn geroepen om het licht van Pasen helderder te laten schijnen
dan de duisternis van Goede Vrijdag.
Veel mensen voelen in deze dagen de pijn waartoe oorlog kan leiden van dichtbij:
ze ontvluchten de door strijd verscheurde landen
om in onze omgeving een toevluchtsoord te vinden.
Naast voedsel, kleding en onderdak
hebben ze liefde en mededogen nodig om te kunnen genezen van deze ervaringen.
Wij zijn geroepen om het vuur van de liefde weer te laten oplaaien in onze harten.
Laten we liefdevol als Jezus zijn en onze gevoelloze stenen laten vallen.
Laten we meer menselijk worden en ons hart openen voor nieuwe dingen,
nieuwe mogelijkheden, nieuwe antwoorden, nieuwe wegen en nieuwe kansen.
Moge God steeds opnieuw nieuwe dingen door ons doen,
bijzonder voor hen die de hoop verloren hebben.
Mogen wij het water zijn in de woestijn van het leven,
mogen wij de weg zijn in de wildernis voor hen die hun weg kwijt zijn
door Christus onze Heer.